In een grijs verleden had ik mijn vrouw eindelijk een keer zover dat ze eens mee wilde naar Ajax. We zouden naar het Amsterdam Tournament gaan. Dat bestond toen nog.
Vanwege het fraaie weer besloten we al ’s middags vroeg te vertrekken, om zo ons geliefde Amsterdam nog even te kunnen inhaleren. Het was opvallend druk, maar dat had natuurlijk met het weer te maken, zo wisten wij zeker. Het leek ons wel geinig om een waterfiets te huren en al snel trapten we vrolijk door de prachtige Amsterdamse grachten. Tot we een verkeerde afslag namen en er plotseling een flinke boot achter ons opstoomde.
Daarop stonden allemaal gespierde, bruingebrande topless mannen, in zwartleren broek te dansen. Die broeken waren nogal versleten, want bij menigeen staken de billen eruit. Vonden wij vreemd. ‘Daarmee ga je toch niet op een boot staan dansen?’, dacht ik nog. De volgende minuut hebben we alleen maar in de rondte gevaren, want ik bleek ineens uitzonderlijk hard te kunnen waterfietsen. Toen mijn vrouw eindelijk mijn tempo begreep, spoten we weg, uitbundig aangemoedigd door honderden mensen op de kade. Op saaie verjaardagsfeestjes vertel ik er soms bij dat onze waterfiets door de snelheid af en toe loskwam van het water.
Ik had bovenstaand verhaal al verdrongen, tot ik las dat onze bondscoach hoogstpersoonlijk……………..
Lees verder op: Ron Schiltmans.nl
