Jarenlang kon ik het uitstellen, maar afgelopen maandag kreeg ik het dan tóch voor mijn kiezen. Mijn nieuwe tandarts had vastgesteld dat er snel wat moest gebeuren en telde op de röntgenfoto’s minimaal drie te trekken verstandskiezen en diverse potentiële kroonplekken. Of die haast vooral te maken had met de versnelde aflossing van zijn derde hypotheek, kon ik hem niet vragen. Ik heb altijd een beetje moeite om me duidelijk uit te drukken, met minimaal vier rubber vingers van mijn gesprekspartner in de mond, terwijl ik verder niks anders kan doen dan het aantal TL-buizen in een voorgefinancierd systeemplafond tellen. Daar moet ik echt nog aan werken.
Ik lag dus met de bek vol handen, maar hij beloofde mij gelukkig een zorgeloze ingreep en ik moet toegeven: het dubbele puntverlies op zondagmiddag in Den Haag was pijnlijker. De treurige verdoving zat er op maandagochtend nog dik in.
Voor de arme Marco van Basten valt er momenteel weinig te kiezen. Zijn team was zondag een gammel noodgebitje, bijeengehouden met dunne ijzerdraadjes en drukverbanden. Het was daarom weer eens geen gezicht wat de Ajacieden tegen ADO lieten zien en velen vragen zich al tijden af, wie we hiervan de schuld kunnen geven. En wie er wat aan zou kunnen doen. Niemand kon er zondag helaas iets aan doen. Als je complete middenveld en beste aanvaller ontbreken, dan valt er niemand iets te verwijten. Dan mis je de échte kerels, die de drie punten voor je uit het vuur slepen. Zonder Suárez en noeste werkers als Enoh, Vertonghen en Gabri heb je na 90 minuten misschien wel minder kaarten, maar vaak ook een stuk minder punten. Het werd weer eens pijnlijk duidelijk dat onze bank te mager is om kampioen te kunnen worden. Het enige wat we níet hebben is…Lees hier verder
