Toen ik langzaam weer uit mijn verdoving kwam, keek ik wazig in de mooie blauwe ogen van een oerlelijke verpleegster. Alles deed pijn en het gips knelde, maar wat had ik heerlijk gedroomd! Zo zat ik heel even naast Klaas Jan op de bank in Madrid. Wat een schitterende ervaring! En wat is die Van der Vaart aardig. Of Klaas al een beetje spijt heeft van zijn move naar Madrid? Heel erge spijt zelfs. Niet zozeer omdat hij nu dit seizoen met maar liefst twee clubs geen kampioen wordt. Daar valt mee te leven, kijkend naar het banksaldo. Ook niet omdat de keuze niet op hem is gevallen, om in de Champions League reserve te mogen zitten. Ook daar is overheen te komen. In die liga speelde hij bij Ajax namelijk ook niet of nauwelijks. Nee, het is omdat hij nu de voetbalplaatjes van Appie Heijn moet missen, zo fluisterde hij mij grinnikend toe.
De ex-Ajaxspits is altijd wel in voor een grapje en baalt dat die kleine kakkerlak met de gouden tand bij Real tegenwoordig op de tribune moet plaatsnemen. Hij kon Royston op de bank altijd zo lekker over zijn oude club feyenoord plagen en hij had tijdens de wedstrijd dat ene beruchte voetbalplaatje zo graag met hem willen ruilen. Hij had hem al gezegd dat er nog maar één manier voor de Rotterdammers was, om ooit nog kampioen te worden: eerst degraderen.
Ik vroeg om wat extra morfine, want dromen zijn dan weliswaar bedrog, ze zijn de laatste weken beter dan de pijnlijke werkelijkheid. Terwijl ik weer in een diepe slaap wegzakte, zag ik in een klein kamertje een mannetje in een groen shirt, zwarte korte broek en voetbalschoenen. Ogentest. Aan de ongeduldige blik van de specialist te zien, ging het niet best. “Hoeveel meter buitenspel is dat?!”, schreeuwde de oogarts woedend, in een zwaar Amsterdams accent. Het groene ventje huilde zacht. Aan één oog bijziend zijn en dan ’s morgens je linker contactlens rechts en de rechter links in doen, dat merk je de rest van de dag gewoon. Hij had het…
Lees verder op: ronschiltmans.nl
