Ik leun tegen de reling op een brug over de Amsterdamse Keizersgracht en verbaas me weer over de vele fietsen die er, totaal gesloopt, maar wél aan de ketting aan vastzitten. Een voorzichtig najaarszonnetje kietelt de donkere regenwolken en lijkt voor even te winnen. We hebben besloten een zaterdagje Amsterdam te inhaleren en deze keer doen we alles te voet. Ik ben een liefhebber van deze wereldstad en zijn prachtige tongval, dus er valt weer veel te genieten.
Terwijl ik om me heen kijk, bedenk ik me hoe indrukwekkend deze stad ook voor Ajax’ tegenstanders moet zijn geweest, toen wedstrijden nog in De Meer, maar vooral Olympisch Stadion werden gespeeld. De bruisende binnenstad, de stroom rood-witte supporters vol verwachting richting stadion. Ik kan me voorstellen dat je daar als plattelandsjongen uit pakweg Almelo, zittend in de spelersbus, voorzichtig manoeuvrerend door de mensenmassa, danig van onder indruk moet zijn geweest. Tegenwoordig wip je even van de snelweg af, speelt je wedstrijd in de kille ArenA en bent weer even snel vertrokken. Amsterdam zie je nauwelijks meer. Scheelt toch minimaal één tegendoelpunt per wedstrijd volgens mij.
Ineens staat hij naast me. Oud grijs afgedragen pak, dat duidelijk al heel lang geen stomerij meer heeft gezien. Versleten schoenen met touwtjes, waar ooit veters hebben gezeten. Opvallend is de vrijwel nieuwe Ajax-sjaal met oude logo om zijn dunne hals. Ongeschoren is zijn oude en magere gezicht. Zijn leeftijd is moeilijk te schatten, maar moet ver boven de zeventig liggen. Ingevallen, rood doorlopen ogen turen in de verte. Deze man is duidelijk ziek. Zijn bibberende handen zoeken naar de reling. Mijn “Gaat het, meneer?” doet hem eerst geschrokken opkijken, om vervolgens mijn bezorgde blik met een glimlach te beantwoorden. Hij is het blijkbaar niet meer gewend op straat aangesproken te worden. “Moet U niet snel naar Heerenveen?”, lach ik, wijzend op zijn Ajax-sjaal.
“Ach meneer, dat ken…
Lees verder op RonSchiltmans.nl
