Ik ben geen fan van de persoon Suárez. En ik heb het nu zo langzamerhand een beetje gehad met onze Uruguayaan. Mocht je principieel problemen hebben met lichte kritiek op Ajacieden in het algemeen of Luis in het bijzonder, dan is dit een goed moment om deze pagina te verlaten. Denk om het afstapje en zwaai niet woedend om je heen, want de deur is pas geverfd. Even opletten dus. Je mag namelijk tegenwoordig niet eens meer licht kritisch zijn op Ajax. Dan ben je geen echte fan, zeggen ze. Nou, laat ik even vooropstellen dat ik nog steeds doodziek ben na een nederlaag. Dan moet je even een paar uur uit mijn buurt blijven. Ook als we vanwege een bijziende scheidsrechter onverdiend twee punten in De Kuip achterlaten, is mijn weekend mislukt.
Dan moet ik mij op maandagochtend soms even afreageren op een achteloos voorbijgaande PSV-er. Gewoon omdat die nou eenmaal redelijk massaal in mijn werkomgeving voorkomen. Maar ook daar gaat de lol zo langzamerhand vanaf. Nu hun thuiswedstrijd tegen Volendam genoemd wordt om opgenomen te worden in het lesmateriaal van de vernieuwde Teleac-cursus “Slapen Kun Je Leren”, is het moment daar om er geen grapjes meer over te maken. Dan is begripvol zwijgen gepast. Ik heb overigens ook begrepen dat, als je die 90 minuten durende videoband slapeloos doorkomt, je zonder verwijskaart in je plaatselijke ziekenhuis zó door mag lopen naar de Spoedeisende Hulp. Dan heb je er namelijk al veel te lang mee rondgelopen en is het maar de vraag of je nog wel te redden bent.
Maar ik dwaal af. Het ging hier over Suárez. Fantastische speler. Een lust voor het oog. Ik zit vaak op het puntje van mijn stoel als hij weer eens aanzet om richting de zestien op te stomen. Zijn egoïsme is hem vergeven en dat wordt gelukkig ook met de week minder. Daar werkt hij aan, dat is duidelijk te zien, ook al vergeet hij het af en toe weer. Maar een Ajacied moet het niet nodig hebben om….
Lees verder op: ronschiltmans.nl
