Eindelijk weer thuis. Zo’n gedwongen verblijf in de Bijlmerbajes gaat je niet in je kouwe kleren zitten, ook al duurde het gelukkig nog geen week. Als ik nietsvermoedend op het Leidseplein loop en een of andere opdringerige adhd-student komt plotseling hijgerig op me afgerend om zijn lelijke hempje met mijn prachtige puma-shirt te ruilen, dan word ik agressief ja. Dat gaat vanzelf. Daar kan je op wachten. Als je wat rode en witte lappen op een sociale werkplaats aan elkaar naait en je laat je zoontje van vijf er met Pritt een ajax-logo op plakken, dan heb je nog geen nieuw Ajaxshirt. Het nieuwe contract is binnen en adidas maakt er gelijk al een potje van. Dat worden op die manier nog tien héél lange jaren.
En die nieuwe sponsornaam op het shirt is mij ook veel te Thialf. Maar aangezien er komend seizoen waarschijnlijk nog maar één Nederlander in de basis staat en Zuid-Amerikanen en -Europeanen niks met schaatsen hebben, hoeven we niet bang te zijn dat Mart Smeets samen met zijn liefje Ria Visser op zondagavond de nabespreking van Ajax zal doen. Tenzij geldschieter AEGON het in zijn hoofd haalt om onze prachtige tankgracht te laten vollopen, de vriezers aanzet om vervolgens te proberen er rondjes van onder de dertig op te laten rijden. Die kans loop je met zo’n multifunctioneel stadion nou eenmaal en de doorlopers van André Rieu hebben er onlangs al een triest Wenend voorproefje van gegeven.
Ondertussen vieren wij onze zomervakantie gewoon thuis. Tuinstoelen op het strak gemaaide gras, zonnebril, korte broek, bermudashirt en blote voeten in de badslippers. Op het bijzettafeltje ijskoude pina colada en friswitte kokos in volle melkchocolade in overvloed. Ik laat me door mijn vrouw de hele dag de tropische namen van voetballers voorlezen, die gelinkt worden met Ajax. Van al die namen uit verre oorden breekt namelijk spontaan de zon door. Bij ons tenminste. Amaral, Henrique, Ngobeni, Oleguer, Benayoun. Je hoort de palmbomen ruisen. Straks hebben we…
Lees verder op: RonSchiltmans.nl
