1977. Ik begreep als 12-jarige helemaal niks van die gijzelingen in Nederland door Zuid-Molukkers. Ik bracht deze vriendelijke medelanders alleen met muziek in verbinding. En vooral met heel goed voetbal. Wij hadden de beste van allemaal in Amsterdam op linksbuiten. Die in de WK-revanchewedstrijd, zijn debuutwedstrijd in Bern tegen Argentinië, de wereld zich liet afvragen waarom hij niet een jaar eerder al goed genoeg bevonden was voor Oranje. Simon Tahamata voetbalde als een échte Ajacied. Avontuurlijk, grillig, impulsief. Hij was er zo eentje waarop je niet kwaad kon worden. Ik kan me nog herinneren dat mijn hele vak ging staan, op de momenten dat kleine Simon weer eens aanzette voor een actie. Het was niet erg als er eens eentje mislukte, want hooguit vijf minuten later kwam alweer de volgende. Ajax’ spitsen Ruud Geels, Ray Clarke en Wim Kieft voeren er wel bij.
Ik volgde Tahamata tot in België, waar hij bij Standard Luik zijn beste tijd had. Dat betekent dat ik sinds 1984 het voetbal van onze Zuiderburen niet meer werkelijk mee krijg. Vraag me niet wie er daar de laatste 20 jaar het meest kampioen werd. Ik heb geen flauw idee. Het boeit me niet.
Het was een heerlijk onbezorgde tijd, die eindjaren ’70. Zeker voor een puber. Het leven bestond alleen uit school, voetbal, school en vooral nog veel meer voetbal. Lantaarnpaalpartijtjes op het pleintje tot het donker werd, in oneindig lange en mooie zomers. We hadden nog geen last van internet of ontelbare voetbalpraatprogramma’s. Een nieuwe transfer stond in de krant en daarmee was het waar. Eerder had je er geen weet van. Hoefde ook niet. Er werd nog niet gejonast met uitzendrechten en -tijden, want we hadden nog maar twee Nederlandse zenders. Zondagavond 7 uur Studio Sport was net zo vanzelfsprekend als minimaal één keer in de twee jaar landskampioen en Europees lekker meedoen. Voor mijn gevoel was bijna elke woensdagavond een Ajax Europacupavond. Voetballers maakten zich toen drukker om hun basisconditie dan om de kleur van hun voetbalschoenen. En ze lieten het wel uit hun hoofd om hun v oetbalkousen tot over de knieën op te trekken. Geen gezicht! Je denkt er automatisch aan terug, in een week waar alleen nog PSV de Nederlandse eer in Europa mag zien hoog te houden.
Misschien vreemd, maar…
Lees verder op: RonSchiltmans.NL
