We schrijven 22 oktober 1995: Ajax lijkt dat seizoen tot dan toe onverslaanbaar. In de voorgaande competitiewedstrijden heeft de club nog geen enkel tegendoelpunt hoeven incasseren en is er nog geen enkel puntverlies geleden. Edwin van der Sar is maar liefst al 844 minuten niet gepasseerd. We reizen dan ook vol vertrouwen af naar Rotterdam.
De Ajax-fans hebben er zin in. De sfeer in de rest van het stadion is angstig stil. De feyenoord-fans lijken op voorhand weinig vertrouwen in een goede afloop te hebben. Ook niet zo gek: Het jaar ervoor kregen de rotterdammers met maar liefst 5-0 op de broek in de eigen Kuip.
Na amper twee minuten staat feyenoord echter op een 1-0 voorsprong door een van richting verandert schot van Zwijnenberg. De feyenoord-aanhang in het vak naast ons juicht, maar doet dit zichbaar ingetogen, wetende dat de wedstrijd nog lang duurt. Als echter nog geen vijf minuten later Larsson de 2-0 binnen schiet ontploft de Kuip en staan de havenslaven schuimbekkend tegen het plexiglas te beuken. Alle schroom is weg: Die arrogante, superieur lijkende joden, gaan eraan! Tien, tien, tien!!!
De vreugde wordt echter snel grotendeels getemperd: Na 13 minuten wedstrijd scoort Ajax de aansluitings via Bogarde: 2-1. Na exact een half uur staat Ajax alweer op gelijke hoogte: Kluivert vind Litmanen: 2-2. De Kuip wordt steeds stiller. Nog voor rust bouwt Ajax de 2-0 achterstand om in een 2-3 voorsprong. Overmars is de doelpuntenmaker. In de tweede helft is het over en sluiten als Overmars zijn tweede en Ajax vierde binnen schiet: 2-4. In ons uitvak wrijven we met wat sarcastische gezangen nog wat zout in de wonden. De Kuip stroomt ruim voor tijd leeg. ‘Het Legioen’ is weer een illusie armer. Met schorre stembanden terug naar Amsterdam: Wat een heerlijke editie van deze Klassieker: Even de tegenstander het idee geven dat er iets te halen valt en dan medogenloos toeslaan.
Beelden: Ajax.TV
