Van sommige zaken moet je in Nederland met je handjes afblijven. Dat pikken wij niet. Wij zijn een volkje van gewoontes. Van vertrouwde en alledaagse dingen. Daar voelen wij ons goed bij. Haal je die weg, dan komen we in opstand. Binnen nu en heel snel zitten we op zondagavond om zeven uur, met een bord warm eten op schoot, tevergeefs op de doelpunten van Ajax te wachten.
Die zijn dan namelijk door meneer Murdoch verplaatst naar een later tijdstip. Als je dampende kuiltje jus allang weer hard geworden is, zullen we Ajax pas zien werken aan een nieuw kampioenschap. Dat grijze hoofd van Sky Sports moet welhaast licht dementerend zijn, als hij denkt dat het deze keer wél gaat lukken, om instituut Studio Sport onderuit te halen. Na Sport7 en Talpa weten we dat dat zonder de NOS niet gaat lukken.
Maar ook al blijven de samenvattingen nog veertig jaar bij Studio Sport, beelden van juichende Ajacieden na een thuisdoelpunt tegen bijvoorbeeld Feyenoord, Twente of PSV, zullen nooit meer hetzelfde zijn. Het zal de gemiddelde Ajaxfan misschien niet meteen opvallen. Misschien zelfs helemaal niet. Je ziet een scorende Ajacied in de Amsterdam ArenA juichend wegrennen, en je denkt: ik mis iets. Er ontbreekt iets. Laat ik je maar even helpen, anders wordt het niks. Je mist niet íets, je mist íemand. Je mist ‘de belichaming van het Ajax-gevoel’, zoals niemand minder dan Klaas Jan Huntelaar dinsdag het ’trending topic’ op Twitter uiterst treffend beschreef. Hij zat er sinds eind jaren ’90 met pen en papier vlak achter het doel van de tegenstander, het krullend haar net boven de reclameborden uit……………………….
Lees verder op: Ron Schiltmans.nl
