Binnenkort gaat mijn grootste wens in vervulling. En ik had niet verwacht dat het er ooit nog van zou komen. Waar ik mijn hele jeugd van droomde, gaat nu eindelijk gebeuren. Ik word Ajacied! Dat ik dat op mijn ouwe dag nog mag meemaken. Je laat twintig jaar lang menig biertje staan, ligt elke avond op tijd op bed en let op je voeding met maar één doel: ooit tussen die lichtmasten van De Meer spelen. In gedachten geef je al slimme steekpassjes op Jesper Olsen, rugdekking voor Sören Lerby, houdbare boogballen op Piet Schrijvers en ga je natuurlijk 20 keer per wedstrijd buitenom voor de meest perfecte voorzetten op Wim Kieft of Marco van Basten. Op trainingen bij mijn amateurcluppie er alvast eindeloos in geslepen. Voor het geval dat. Ik was er helemaal klaar voor. Was gewoon een betere Boeve. Met brilletje, dat dan weer wel. De enige reden dat het er toen niet van kwam, was omdat we bij mij thuis pas heel laat telefoon kregen. Ze kónden me gewoon niet bellen. En als je er geen rekening meer mee houdt, als je de respectabele leeftijd van 44 hebt bereikt en je vaak hoopt dat je ooit zo oud wordt als je je voelt, dan gebeurt het toch nog. Is het leven niet mooi?
De afspraak met kledingboer Oger was snel gemaakt en dus sta ik binnenkort in de PC Hooft voor de spiegel. Met een kruipende kleermaker op kniehoogte die met knopspelden tussen zijn lippen vakkundig mijn broekspijpen afspeldt. Links moet altijd iets korter. Ik laat mij hetzelfde pak aanmeten als de Ajaxselectie en daarna scoor ik nog even het Ajaxlogo in de fanshop, want dat krijg je er helaas niet standaard bij. Daarom kost het pak ook maar 1000 Euro. Mét logo al gauw zo’n zes en een half miljoen. Die twee business-seats die ik nodig heb om voor het Ajaxpak in aanmerking te komen, laat ik stiekem op naam van de louche makelaar Lemic zetten. Niemand die dat durft te controleren en dat ze bij Ajax vervolgens hun geld niet krijgen zal ze niet verbazen. Ze verwachten het vast in termijnen en anders verrekenen ze het wel weer bij een volgende binnenlandse toptransfer.<BR><BR>Met mijn nieuwe Ajax-outfit gaan de deuren van de ArenA straks als vanzelf voor me open. De selectie is zó groot, dat het voor geen enkele portier meer te doen is om alle spelers van gezicht te kennen. Dus die slagboom wordt een makkie, maar wél een memorabele. Ooit reed daar ene Johan Cruijff onderdoor. Als ik binnen ben ga ik genieten. Ik ga in mijn maatpak nonchalant over de verse grasmat lopen, met het programmaboekje zo relaxed en geroutineerd mogelijk in de hand. Gezellig babbelen met Mickey en Donald, zwaaien naar fictieve familie op de tribune en geduldig op de foto met zenuwachtige fans. Ik zou zó door kunnen gaan voor de…<BR><BR>Lees verder op: <a target=”_blank”href=”http://www.ronschiltmans.nl/columns_2009-2010/2009-07-29_issy_mooi.htm”>ronschiltmans.nl</a>