**Piep piep**
“Komende vrijdag wordt Morten Olsen gepresenteerd als nieuwe coach van Ajax! Vandaag zetten hij en Søren Lerby de puntjes op de i van het contract.”
Bovenstaande tekst staat op dinsdagavond, 19 mei 2009 om 22:54 in het scherm van mijn mobieltje. Van wie de tekst afkomstig is, ga ik hier natuurlijk niet zeggen, maar neem van mij aan dat het een betrouwbare bron is.
Allereerst overvalt me een gevoel van trots, dat ik als amateur-columnist de mogelijkheid heb een heuse ‘scoop’ te kunnen presenteren. En aangezien ik ook daadwerkelijk een amateur-columnist blijf, ga ik natuurlijk niet verder aan research doen. Ik heb een blind vertrouwen in mijn bron. Blijk ik er onverhoopt toch nog naast te zitten? Pech.
Maar dan: het gevoel. Wat vind ik er eigenlijk van? Wel, om tot een eerlijke beschouwing te komen, neem ik allereerst de feiten in overweging. Vanzelfsprekend weet ik me hem als coach (en de bijbehorende resultaten)als de dag van gisteren te herinneren. Maar met dank aan Wikipedia kan ik hier eea eenvoudig oplepelen:
“Ajax won in het seizoen 1997/1998 onder Olsen zijn leiding de dubbel en reikte tot de kwartfinale van het UEFA Cuptoernooi, waarin Spartak Moskou te sterk bleek voor de Amsterdammers. Het eerste jaar van Olsen bij Ajax werd een recordseizoen. Het doelsaldo van 90 is een onovertroffen record in de eredivisie, en ook het behaalde puntenaantal van 89 is sinds begin jaren zeventig niet meer gezien.
Het tweede seizoen in de hoofdstad werd voor Olsen een dramatisch jaar. Conflicten met de gebroeders Frank de Boer en Ronald de Boer verstoorden de rust in en rond de Arena. Aan het einde van het seizoen 1998 kwamen de witte zakdoekjes te voorschijn op de tribune en enkele dagen later was het gedaan met de baan van Olsen.”
Oké, wéér een coach die dus voortijdig het stadion moest verlaten. Maar laten we wel even realistisch zijn. Olsen werd vanaf het begin van zijn periode als hoofdcoach belast met de erfenis van een van Ajax’ meest succesvolle periodes in haar geschiedenis.
Én: er was nogal het één en ander aan het veranderen. Ajax voetbalde niet meer in De Meer. De nieuwe generatie spelers kregen meer dan ooit dollartekens in de ogen en rook hun kansen in het buitenland. De ontstane situatie rondom de De Boertjes was niet een kwestie die hij in de hand heeft kunnen houden. Maar wél eentje waar hij uiteindelijk de dupe van is geworden.
Het was voor Olsen dan ook een oneerlijke strijd. De verwachtingen rondom Ajax waren in die tijd hooggespannen. Ieder seizoen dat de we CL-finale niet haalden, werd gezien als een verloren seizoen. Inmiddels weten we wel beter.
Onder Olsen werd er namelijk wel degelijk – bijzonder – goed voetbal gespeeld. Nou is dat natuurlijk ook niet zo gek, als je bedenkt dat onder andere een vedette als Michael Laudrup in die tijd ‘gewoon’ voor ons cluppie kwam spelen. Daarnaast speelden we met nog met Arveladze, Litmanen, Blind, De Boertjes… Indrukwekkende namen.
Hoe dan ook, hij voldoet ruimschoots aan het profiel dat vorig jaar is geschetst voor een Ajax-coach. Hij beschikt over veel internationale ervaring, heeft bewezen managementcapaciteiten en kent de Ajax-filosofie.
Hier schrijft dus een blij man. En natuurlijk ook een beetje trots op deze primeur. Ik ga weer met veel plezier (en zoals het een Ajacied betaamt, met een ongebreideld opportunisme: we worden kampioen!) de ontwikkelingen volgen de komende dagen.
Morten Olsen: succes!
Bron: AD-reporter WillemSchungel
