‘Nu begrijp ik waarom ze hem bij Barcelona lieten gaan. Het klonk ook te mooi om waar te zijn, een verdediger die recentelijk nog de CL had gewonnen én en passant nog een coole rukker bleek te zijn ook’, Willem Schungel is duidelijk in zijn oordeel over de Spaanse verdedigerin zijn column in het AD.
Tot een paar jaar geleden had er nog nooit een Spanjaard voor Ajax gevoetbald. Tot ineens de technische staf met een zekere Juanfrán op de proppen kwam. Aardige gozer, maar verdedigen kon hij niet. En dus werd hij al snel weer afgeserveerd. Ik knipperde even met mijn ogen en voor ik het wist, kwam er een ware Spaanse Armada de Arena binnenzeilen. Roger, Gabri, Luque, Urzaiz en als laatste dus Oleguer.
Op voorhand was ik blij met iedere aankoop. Stuk voor stuk namen ze routine en ervaring mee naar een elftal dat -ieder jaar weer- schreeuwt om dergelijke eigenschappen. Achteraf bezien vind ik dat alleen Gabri een verrijking is gebleken. Maar ook voor dit huwelijk geldt, dat het geen gelukkige is. Ondanks het feit dat de supporters met hem weglopen, ziet de coach het niet in hem zitten. Jammer. Hij had de uitzondering kunnen zijn die de regel bevestigt.
Terug naar Oleguer. Zelden heb ik een centrumverdediger gezien met zó weinig kwaliteit. Niet alleen is hij voortdurend zijn man kwijt, in principe levert hij alle ballen weer netjes in bij de tegenstander.
Contrast met Vertonghen
Wat een contrast met de man die naast hem staat, Jan Vertonghen. Jan onderscheidt zich iedere wedstrijd weer door zijn opbouwende kwaliteiten te tonen. Sterker nog, een beetje slimme tegenstander zet Vertonghen zodanig onder druk, dat de opbouw van achteruit via Oleguer verloopt. En dat gaat niet al te best. Ik zie het nu al een stuk of vijf á zes wedstrijden met lede ogen aan. Marco weigert echter in te grijpen. En het gevolg van Oleguer laten staan, is dat een tegenstander per wedstrijd mínstens drie uitgespeelde kansen krijgt.
Als spits van de tegenstander geldt dan ook: gewoon voor de zestien blijven hangen. De kans dat je de bal vanaf de zijkant in je voeten krijgt én op je dooie akkertje kunt controleren, is vrijwel 100%.
Nee, ik heb geen hoge pet op van Oleguer. Sterker nog, hij kan gewoon niet voetballen. Ik zie liever Van der Wiel in het midden en Silva op rechts. Veel slechter dan dit kan het niet gaan.
Marco, ik wéét dat je meeleest. Grijp in!
En dan de Spanjaard uiteraard zelf aan het woord. In de hoofdstad van Nederland voelt de Catalaan zich inmiddels al wel thuis. “Het is heerlijk om een nieuwe stad te verkennen en steeds weer nieuwe dingen te ontdekken. Amsterdam is een geweldige stad. De grachten, de musea en de mensen; ik geniet er echt van.”
De 28-jarige Oleguer weet dat het qua spel nog niet goed loopt bij Ajax, maar dat is op dit moment niet het belangrijkste. “Ik erken dat het voetballend nog wel voor verbetering vatbaar is. Het belangrijkst is echter dat we winnen. We zijn verder gekomen in de UEFA Cup en strijden nog volop mee om het kampioenschap. Eigenlijk gaat het allemaal erg lekker.”
“Er is altijd ruimte voor verbetering”, weet ook Oleguer. Maar dat het nog niet loopt zoals bij Barcelona is logisch. “Kijk, bij Barcelona speelde ik al jaren samen met veel spelers. Dat zorgt voor bepaalde automatismen waar we bij Ajax nog naar zoeken. Dat is geen kwestie van communicatie, maar van gewenning aan elkaar.”
