In december ’98 ging op de tribune in Portugal plotseling zijn licht uit tijdens Porto – Ajax (3-0, uitschakeling in groepsfase Champions League). Dat soort verhalen hoor je wel vaker. De emotie werd hem teveel. Het enige wat hij nog deed was ademhalen en eens in de zoveel tijd zuchtte hij een nauwelijks verstaanbaar ‘Ajax’. Na enkele jaren zag zijn familie het niet meer zitten en werd hij min of meer opgegeven. Begrijpelijk. Het leven ging gewoon door en niemand had nog echt tijd of zin om tegen iemand aan te praten die toch niet meer verder kwam dan het af en toe fluisteren van de naam van een voormalige topclub. Er werd een prettig afgelegen rusthuis voor hem gevonden, waar de zon ’s ochtends vrolijk de kamer binnen kietelde. Alleen had hij er naar alle waarschijnlijkheid zelf geen weet van. Omdat allerlei theorieën beweren dat je in zo’n toestand misschien wel kunt hóren, had de man vaak een koptelefoon op zijn hoofd. Meestal met een mooie, rustgevende Bach, maar op zondagmiddag gewoon met ‘Langs de Lijn’. ‘Baat het niet, dan schaadt het niet’, meende de dienstdoende specialist regelmatig en hij deed op zo’n moment zijn uiterste best om zo serieus mogelijk te kijken. Dat de patiënt in zijn eentje zijn skivakantie financierde was natuurlijk niet de reden om tegen beter weten in dat kasplantje in leven te houden.
Na verloop van tijd werd het gefluisterde ‘Ajax’ wat duidelijker. En frequenter. Vaak klonk het mismoedig, maar heel soms ook opgewonden. Een goede reden voor het medisch team om ook de voetbaluitzendingen op tv ’s avonds luid en duidelijk door het rusthuis te laten schallen. Tot grote ergernis van andere patiënten, maar die zaten toen nog gewoon in het ziekenfonds en hadden dus helemaal niks te willen. Vorige week deed de breekbare man tot grote schrik van de arts plotseling zijn ogen open.
Lees verder op: ronschiltmans.nl
