Heb nog steeds spierpijn van de polonaise van zondagmiddag en verschroeide knieën van het nadoen op het laminaat van de triomfantelijke knieschuiver van Kenneth Perez. Niets is mooier in de voetballerij dan het aanschouwen van juichende Ajacieden. Zeker als de verliezend coach de heer Van Gaal zelf is. Ik vond hem in zijn rolstoel een stuk sympathieker. Als je zit, kun je nou eenmaal op niemand neerkijken. Louis heeft ongetwijfeld een schaduwlijstje met landen, die hem nog graag willen, als hij over enkele weken in Alkmaar op straat staat. Want zelfs zijn zwaarste nederlaag ooit kan geen deukje duwen in het zelfvertrouwen van de aandoenlijk arrogante Noordwijker.
“De volgende landen kunnen mij inhuren als bondscoach: Liechtenstein, Faroër Eilanden, Andorra.” Na elk land zal er een gewichtige pauze volgen om rond te kijken of elke journalist wel braaf meeschrijft. In een 1-6 nederlaag herkennen deze landen zich natuurlijk wel. Er ís wel ergens een baan als bondscoach. Als je maar wílt.
We hadden eindelijk weer een keer reden tot juichen met Ajax. De laatste keer was voor mijn gevoel toen we nog in De Meer speelden. Eindelijk viel er weer veel te genieten en daar waren we wel aan toe. Eindelijk eens geen wedstrijd waar we een benauwde voorsprong niet tot het eind konden vasthouden. Eindelijk eens een wedstrijd met heuse combinaties en ingestudeerde driehoekjes. Wat een verwennerij! Ik had zo langzamerhand in de aanloop naar wedstrijden van Ajax het gevoel of ik naar de tandarts moest. Dat had ik zondag totaal niet en dat kwam natuurlijk door…
Lees verder op: Ron Schiltmans.nl
