Afgelopen week was het voor de tweede keer dit seizoen raak; na Henk ten Cate vond nu Ronald Koeman het nodig zijn ploeg in de steek te laten. Eerst de boel naar de klote helpen en vervolgens vertrekken. Remko van der Ploeg geeft op Highlow.nl zijn visie op de trainerswisselingen die onlangs plaats vonden.
Ten Cate droomde van een kampioenschap met Ajax, maar ging wel in het geheim met Chelsea praten en opeens had hij een andere droom. ’s Nachts droomde hij van het schilderij Who’s afraid of red, yellow and blue. Badend in het zweet werd hij wakker en gilde ‘ik ben niet bang voor blauw!’ Zijn vrouw werd ook wakker en zei: ‘ik zag op Jaap.nl een leuk huis te koop in Londen.’ Henk bedacht een plannetje om zich er ook fatsoenlijk uit te redden; ik zeg gewoon dat Martin van Geel jokt. Willy Alberti had tenslotte ‘we gaan naar Londen’ gezongen, dus iedere supporter zal het wel snappen, dacht de trainer.
Ronald Koeman heeft nog nooit ergens zijn contract uitgediend, dus waarom zou hij die traditie niet in ere houden? Bartina wilde ruim een jaar geleden terug naar Nederland, omdat ze de MS Mode zo miste. Maar wie kwam ze daar tegen? Davi van Gogh, de vrouw uit Valkenswaard, met wie Ronald een affaire zou hebben gehad in zijn Ajax-tijd als trainer. Bartina in de stress en Ronald Koeman wist het zeker; hij moest weg uit Eindhoven, ook al was PSV zijn jeugdliefde. ‘In Valencia hebben ze geen MS Mode, maar wel sinaasappels en daar is Bartina gek op,’ bedacht hij, ‘dus dit is mijn kans en die grijp ik altijd.’
Plotseling was Ronald een Valencia-man en is dit weer de club van zijn dromen. Hij heeft er als voetballer nog nooit voor gespeeld, maar toch heeft hij iets met die club, vertelt hij de Valencia supporters. Henk ten Cate heeft ook een droom om Chelsea, de club waar hij nu opeens iets mee heeft, kampioen te maken. Maar wat heeft Henk dan met Chelsea? Opeens wist ik het: in zijn Panini-boek uit 1970 was keeper Peter Bonetti de enige die hij nog mistte in zijn plaatjesalbum.
Je wordt er gek van. Al die trainers die kritiek hebben op hun eigen supporters of de pers, die allemaal niet of onvoldoende achter hun team staan. Maar hoe staan ze zelf achter hun team en hun spelers? Als de Russische roebels lonken en de gouden sinaasappeltjes voor het oprapen liggen zijn ze weg. Het lijken wel de Cees van der Hoevens en Rijkman Groeninkjes uit de zakenwereld. Eerst de boel naar de klote helpen en vervolgens met een goed gevulde zak vertrekken en werknemers in vertwijfeling achterlaten. Trainers doen precies hetzelfde met de supporters van hun club. Daarom moeten zowel PSV als Ajax op zoek naar trainers die echt iets hebben met de beide clubs.
Supporters moeten supporters blijven en dat mis ik nog wel eens in de ArenA. Ze zijn bezig met oude en nieuwe logo’s, wel of geen strepen van Adidas op het shirt, met voorzitters die inderdaad de uitstraling hebben van een augurk en commercieel directeuren die in hotels logeren in Monaco. Waar de supporter zich, in mijn beleving, nu echt mee bezig zou moeten houden, is het onvoorwaardelijk steunen van hun team. Schreeuw ze naar grote hoogte in plaats van ze af te branden. Laat je club niet in de steek, want trainers en spelers die gaan, maar clubsupporters blijven altijd bestaan.
Remko van der Ploeg – Volledige column: Highlow.nl
