Het was een machtig mooi weekend. Het weer werkte mee en ik verbaas me er ieder jaar weer over dat met Pasen altijd alles opnieuw in bloei staat. Vogels zijn volop in de weer om hun nest op tijd klaar te krijgen, lammetjes dartelen in de wei. Het voorjaar is in volle hevigheid losgebarsten. Prachtig om te zien. Ook dit jaar lukte het ons weer moeiteloos om elke woonboulevard te mijden. Verkopers van autogarages stonden handenwringend maar tevergeefs op ons te wachten. Springkussens en gratis koffie ten spijt.
Zo’n lang weekend is ideaal om eens wat leuke dingen met het gezin te doen. Uitgebreid ontbijten bijvoorbeeld. Iets wat in de hectiek van alledag te weinig lukt. Wandelen in de natuur was ook prachtig. Of met het hele gezin naar de bioscoop, waar Mr. Bean er een film lang over deed om in Cannes te geraken voor een gewonnen strandvakantie. Plezier verzekerd. Met kramp in de kaken stonden we weer buiten. Een echte aanrader.
Wat zeg je? Voetbalcolumn? Moet het écht? Mag ik het niet één keer over dingen hebben waar je wél op kunt rekenen? Over vanzelfsprekendheid? Ik was er al bang voor. Ik roep al maanden dat voor Ajax de titel een brug te ver is. Noem het zelfbescherming. De wisselvalligheid is dermate frustrerend dat je er voorjaarsmoe van wordt. Zaterdagavond rond 22 uur zag ik dat na de uitglijder van PSV voor even weer helemaal anders. Je kon er min of meer op wachten, maar ik durfde het niet. Verliezen in Nijmegen kan altijd, maar het zou PSV deze keer niet gebeuren. Ik was er van overtuigd.
Maar de enige coach ter wereld met TBS die gewoon trainer is en ook op weekendverlof geen toezicht krijgt, helpt de club uit Eindhoven hoogstpersoonlijk naar de eeuwige jachtvelden. En het wordt met de week pijnlijker. Er komt zelfs al een gevoel van medelijden op, want…
Lees verder op: www.schiltmans.de
