Ze kwamen in spoedberaad bijeen. Eén mailtje bleek genoeg om de meeting te plannen en een beetje toepasselijke plek was snel gevonden: Dublin. De afgevaardigden van de voetbalbonden van Argentinië en Engeland kwamen elkaar op de luchthaven lachend tegemoet. Van Gaal verbroedert. “Had hij dat écht gezegd?” wilden ze nog eens van Henk Kesler horen. Die knikte en vertelde uitvoerig hoe alle journalisten hun uiterste best hadden gedaan om de beste blaaskaak niet keihard uit te lachen. Dat was redelijk gelukt, want er was dit seizoen meer dan genoeg gelegenheid geweest om te oefenen. De voorzitter van de Spaanse bond kwam met een karatesprong binnen. Die trap stond bij iedereen ook na bijna 12 jaar nog helder op het netvlies. De stemming zat er goed in.
Toen met de aankomst van de Duitse bobo het bondse gezelschap compleet was, werden de meest gouden Van Gaal-momenten nog even opgediept. Ieder had zijn eigen Louis d’Or. Met een perfecte imitatie van De Afscheidsspeech bij Barcelona, had Jorge Carretero de lachers snel op zijn hand. “Ich ben doch nicht gek!”, spuugde de vrolijke Duitser Theo Zwanziger, trouwe kijker van de Nederlandse televisie. De Argentijn in het gezelschap had zelfs Het Gedicht laten vertalen in het Spaans, hoewel ze niet goed raad hadden geweten met: “Vandaag is de cirkel écht rond”.
Ze dronken nog wat en spraken af dat…
Lees verder op: www.schiltmans.de
