Die zijn we gewoon kwijt. Mocht Sneijder nog getwijfeld hebben of hij zijn contract bij Ajax zou verlengen, dan weet hij het nu absoluut zeker: wegwezen. De kleine technicus met het soms veel te korte lontje hield zich bij zijn wissel in de wedstrijd NEC-Ajax opvallend knap in, toen hij aan de zijlijn zowat werd onder gespuugd door zijn bijna hysterische coach. Zeker, het was bijzonder dom balverlies, zo vlak voor de eigen zestien met twee tegenstanders vóór je. Maar om dan zó voor een vol stadion voor schut gezet te worden gaat mij veel te ver. Dat verdient Wesley niet. Sneijder hoort al maanden dat de mooiste clubs van Europa interesse in hem hebben. Als je dan twijfelt of je wel of niet moet gaan, dan kan zo’n voorval als in Nijmegen nét de doorslag geven. Ik vond zijn reactie te rustig. Verdacht kalm. Volgens mij liep hij richting dug-out een knoopje door te hakken. Jammer. Ik heb al eerder gezegd dat ik hem graag nog een seizoen als aanvoerder had gezien. Daar lijkt het nu helaas te laat voor.
De manier waarop Ten Cate bij de wissel tekeer ging, legde één ding pijnlijk duidelijk bloot: Henk weet het niet meer. Zwaaiend met zijn armen leek hij duidelijk te willen maken: “Het ligt niet aan mij!” Een teken van onmacht. Een teken aan de wand. Nu was ik één van de grote voorstanders van de komst van Ten Cate. Beginnend coach Danny Blind kwam op mij bijzonder onzeker over en liet Ajax vaak voetballen als een Duitse middenmoter. Niet om aan te zien. We mogen na een half jaar Ten Cate constateren dat het niet alleen aan Blind gelegen heeft. Er ligt iets over Ajax heen wat de club al jaren lijkt te verlammen. Als smog over een metropool. De zon schijnt niet door te kunnen breken. Hoe zeer elke trainer ook zijn best doet, het lijkt niet te mogen lukken. Bijzonder frustrerend voor elke coach.
Lees verder op: http://schiltmans.de
