Achteraf was het misschien niet zo slim. Als je op de wedstrijddag schrijft dat Ajax PSV pakt, dan speel je bewust met vuur. We wonnen immers de laatste 10 jaar slechts één keer in de ArenA. Maar een échte Ajacied neemt nou eenmaal graag risico en dus ging ik er voor. Als de laatste overgebleven soldaat die, schietend richting de vijand, een zekere dood tegemoet rent. De treurige rest is bekend. Opvallend was hoe goed PSV-supporters de Ajax fansites wisten te vinden. In no time hadden honderden Eindhovenaren mijn plagende stukje ontdekt en bevestigden in mijn mailbox en weblog wat ik al jaren weet: Niet alleen PSV zou met zijn Duitse spelopvatting naadloos in de Bundesliga passen, ook zijn supportersschare zou qua gevoel voor humor geruisloos bij onze vriendelijke Oosterburen kunnen integreren. Daar hebben ze duidelijk geen inburgeringscursus voor nodig. De hilarische e-mails varieerden van licht prikkelend tot net niet bedreigend. En daar wou ik het bij laten, want voor j e het weet maakt de buurtpsychiater in Eindhoven en omgeving wéér overuren.
Ik mag dan af en toe dat vrolijke polonaisevolkje graag een beetje kietelen, het moge duidelijk zijn dat we wéér volstrekt kansloos waren. Tegen zoveel dodelijke zakelijkheid kunnen wij niet op. Dat zit niet in ons bloed. Wat mij het meest frustreert is dat we tegen PSV al jaren niet meer enig niveau halen. In de thuiswedstrijden dan. We staan met knikkende knietjes op het veld en daar lijdt dan vervolgens als eerste de basistechniek onder. Simpele passjes over 10 meter worden net zo moeilijk als penalties voor Seedorf. Bij elke verkrampte Ajacied springen de ballen van de voet en dan is er er allang geen sprake meer van gezonde spanning. Het schreeuwt bijna om een mental coach, hoewel zo’n type in de aanloop naar de thuiswedstrijden tegen de landskampioen waarschijnlijk zelf óók overspannen thuis zou zitten. De enige Ajacied waarbij de bal niet één keer van de voet sprong, was dat ventje, wat vóór de wedstrijd de bal oneindig hooghield. Ik dacht heel even dat het de klein zoon van Samuel Kuffour was, maar mijn tv bleek iets te donker afgesteld.
Wie ook schreeuwde om geestelijke begeleiding…
Lees verder op Ronschiltmans.nl
